Olağanüstü Hal ikliminde adaletsiz bir yarışma ve kamu denetiminden uzak bir biçimde yapılan 24 Haziran 2018 seçimlerinde yeniden seçilen Recep Tayyip Erdoğan Cumhurbaşkanı’na bağlı hükümet modelini başlattı.
Kendisine, yani tek kişiye olağanüstü yetkiler veren; yasama, yürütme ve yargıyı neredeyse tek elde toplayan bu yeni devlet biçimi parlamentoyu işlevsizleştirirken yasamayı da Cumhurbaşkanlığı kararnameleri ile gerçekleştirmeye başladı. Art arda çıkarılan kararnameler parlamentoya uğramadan Resmi Gazete’de yayımlanıyor ve 600 milletvekilinin ancak bundan sonra haberi oluyor. İki yıldır sürdürülen OHAL kaldırılıyor ama yerine içerik olarak ötekini aratmayan kalıcı bir düzenleme hazırlığı yapılıyor.
Saray’a bağlı yeni kabinede en ilgi çekici icraat daha önce başbakan yardımcılığı görevi yapan ve özellikle Londra piyasasının yakından tanıyıp güvendiği Mehmet Şimşek’in dışlanması, ona bağlı Hazine Müsteşarlığı’nın Maliye Bakanlığı’na bağlanarak merkezileştirilmesi, bakanlık koltuğuna da Erdoğan’ın damadı
[
kaleme aldığım değerlendirmelerde belirtilen
[
mevsimsellikten arınmış olarak yüzde 10,3’e çıkması ve sanayi üretiminin mayısta yüzde
[
yıllık yüzde 15’in üstüne fırladı,
[
finansmanında dış kaynak bulunamıyor. En sonuncusu mayıs ayı için açıklanan cari açık bilançosu bu ayda dışarıdan hiç kaynak girmediğini ve açığın rezervler ile kaynağı belirsiz kaynaklardan karşılandığını ortaya koydu. Yerli cephane tükeniyor.
Bütün bu olumsuzluklar, ülkelerin risk derecesini ölçen CDS’lere yani risk primine de yansıyor. Türkiye’nin yeni kabine kurulurken 300’ün altında seyreden risk primi, 16 Temmuz Pazartesi
[
olduğunu gösteriyor. 50 milyar dolar dolayındaki cari açık ile birlikte bulunması gereken 12 aylık dış finansman ise 230 milyar doları aşmış durumda.
Durum cari açığa eşlik eden kamu açığında da parlak değil. Merkezi
[
13 Temmuz’da yaptığı açıklamada Türkiye’nin uzun dönem yabancı para cinsinden kredi notunun “”BB+”dan “BB” seviyesine indirildiğini, not görünümünün “negatif” olduğunu bildirdi.
[
