Lice’yi, etrafı dağlık, devasa bir ova olarak düşünün. Hayvanların otladığı, karpuzların olgunlaşmaya başladığı, altın sarısına boyanmış tarlaların masmavi gökyüzüyle rekabet ettiği anayolda ilerlerken tek tük insana rastlıyorsunuz. Ancak bu doğal güzelliğin ardında, on yıllardır süren bir dram oynanıyor.
24
ve Doğu illerinde şu aralar “olağan” durum.
Bir köylü, eczanede çalışan oğlunun çatışma esnasında aceleyle dükkânı kapatıp çıkarken yaralandığını, hastaneye özel tim eşliğinde götürüldüğünü ve tedavisi biter bitmez önce gözaltına alınıp sonra mahkemeye sevk edildiğini anlatıyor.
Ya sonra ne olacak?
“Hastanedekiler, doktorlar, hepsi onu tanıyordu. Ama çatışmada yaralandığı için terör örgütüne üyelikle suçlanıyor” diyor ümitsizce.
23 yaşındaki oğlu Mehmet Emin Kumral artık müebbet mi yer, hangi zindana atılır, orası belli değil.
Mehmet gibi, eline silah almadığı halde suçlanan, tutuklanan, evinden alınıp götürülen siviller de var, siyasiler de. Her gün başka bir belediye başkanının gözaltına alındığı haberi geliyor. Mesela Sur Belediye Eşbaşkanı sabaha karşı çalan kapıyı -kırmamaları için- hemen açıyor. Buna rağmen yaka paça yere yatırılıyor, eşi duvara çarpılıyor, çocuklarına silah doğrultuluyor.
anlamlı bir soru soruyor: “Farz edelim seçim olacak, çatışmalar körüklendi. . . Sonrası ne olacak? Kazansan da kaybetsen de ne olacak?”
Ne olacağının cevabı, şimdiden Diyarbakır’dan
‘nın mevzilendiği yerin arasındaki koridorda nöbet tutan sivillerin yanında gidiyoruz. Kadın ve yaşlıların da bulunduğu grubun tek amacı, “her iki taraftan sızmaların olmasını engellemek”. Canlı kalkan olarak çatışmaların şiddetlenmesini önlemişler.
Ama nereye kadar? Ne zamana kadar?
80 yaşındaki Sakine annenin sözleri kulaklara değil, yüreklere:
“Bizi Kobane mi yapmak istiyorlar? Artık haksızlıklara dayanacak gücümüz kalmadı. Bu dava artık bitsin! Türkiye’de herkes hür olarak, insan olarak, evladını kaybetmeden yaşayabilsin. “
Hangimiz buna hayır diyebilir ki?
26. 08. 2015 – MİLLİYET
